Część 52.

Przez kolejne dni ciągle chodziłem zestresowany. Było to związane z rozprawą o ustanowienie ojcostwa i przejęcie przeze mnie praw do niemowlaka. Odliczałem dni do rozprawy, chodziłem na spotkania z kobietą z opieki społecznej, nachodzili nas różni ludzie. Na dodatek pytali co zamierzam zrobić ze szkołą, a to było dla mnie pytanie za sto punktów. Sam nie wiedziałem jak będzie dalej wyglądać moja przyszłość. Jakby tego było mało musiałem iść do psychologa na kolejną wizytę. Tym razem nie naciskała na opowieści o Marcie, a skupiła się na Poli. Odpowiadałem zdawkowo, odliczając minuty do zakończenia całego cyrku.

Kiedy Pola skończyła miesiąc, spędziła u mnie pierwszą noc. Chciałem, by moja rodzina również ją poznała. Amanda zachwycała się nią i co chwilę zmieniała się z Roksaną aparatem. Czułem radość, gdy dziecko było w naszym domu. Wieczorem przygotowałem ją do spania i położyłem w kołysce zakupionej poprzedniego dnia. Wiedziałem, że w niedzielę przyjadą moi dziadkowie na wspólny obiad i po raz pierwszy wszyscy spędzą trochę czasu z moją córeczką.

Każdy zachwycał się dzieckiem porównując je do mnie i wspominając czasy, gdy byłem mały. Nigdy nie lubiłem słuchania opowieści zaczynających się od "A pamiętasz jak Alan był mały i...". Z tymi słowami zawsze przychodził wstyd i ochota na zapadnięcie się pod ziemię. Na szczęście wybawiła mnie Amanda wspominając oczekiwanie małego braciszka i jej obrazę, gdy rodzice poświęcali mi więcej czasu. Mimo sprzeczek w dzieciństwie,  od zawsze mieliśmy dobry kontakt i cieszyło mnie to.

Na początku lipca była rozprawa, na której wszystko miało się zakończyć. Pozostały już formalności. Rodzice Marty nie robili problemów z oddaniem mi praw rodzicielskich, bo wiedzieli, że to tego pragnęłaby ich córka. Cieszyłem się, że teraz to ja jestem odpowiedzialny za Polę. Umówiliśmy się jednak, że dziewczynka jeszcze trochę pomieszka u dziadków, a ja mogę zabierać ją kiedy tylko chcę. Musiałem zdać maturę i skończyć szkołę.

Dni mijały naprawdę szybko. Odpuściłem sobie jakikolwiek wyjazd na wakacje i skupiłem się na Poli. Nawet z chłopakami miałem sporadyczny kontakt odkąd pokłóciliśmy się pewnego razu o zespół. Mikołaj zarzucał mi, że rujnuję wszystko, a ja wykrzyczałem, że powinien postawić się na moim miejscu i mnie zrozumieć. Z jednej strony rozumiałem ich, ale z drugiej powinni dać mi trochę czasu.

Pola coraz częściej nocowała u mnie. Mama Marty jeździła do psychologa, a wtedy ja zajmowałem się dziewczynką. Kobieta, do której sam chodziłem, pomagała mi. Już więcej mogłem mówić o Marcie i nie miałem ochoty od razu wybuchnąć płaczem. W każdym miałem oparcie i czułem, że nie jestem z tym wszystkim sam. Niemowlak podbił serca moich najbliższych. Moja mama ciągle ją nosiła i nie mogła doczekać się kolejnych chwil, gdy będziemy z dzieckiem sami.

Z miłością patrzyłem na dziewczynkę, która rosła i rozwijała się. Nienawidziłem szczepień, płaczu czy nocnego wstawania. Nie wiem czy do tego da się przywyknąć i na pewno nie zdecydowałbym się na kolejne dziecko w odstępie co najmniej dziesięciu lat. Pola mi zupełnie wystarczała.

Piękna pogoda pozwalała nam na długie spacery. Chodziłem z nią do parku, nad wodę, pokazywałem kaczki, psy i inne zwierzęta. Z niecierpliwością oczekiwałem na pierwsze reakcje, ale na obecną chwilę musiał mi wystarczyć jedynie płacz lub cisza jako oznaka zadowolenia lub jego braku.

Pod koniec lipca wszystko znowu zaczęło się psuć. Nie chciałem już chodzić do psychologa, a rodzice zmuszali mnie do tego. Na dodatek d kilku dni chodziłem rozdrażniony. Było to związane z nieprzyjemną sytuacją jaka spotkała mnie w domu Brzozowskich. Mama Marty nie radziła sobie z sytuacją i nie pozwalała mi zbliżać się do dziecka. Czułem się jak wróg. Cieszyłem się, że u mnie  nie ma takich incydentów. Po spacerze wróciłem z dziewczynką do pustego domu i położyłem ją. Wiedziałem, że powinienem odwieźć ją do dziadków, ale nie chciałem się z nią rozstawać. Już od pewnego czasu myślałem o zatrzymaniu jej przy sobie, ale nikt nie podzielał mojej decyzji. Rodzice pod razu zaczynali temat szkoły, ich pracy, a także samopoczucia mamy Marty, dla której Pola była całym światem. Oni mnie nie rozumieli, a ja nie wiedziałem co zrobić. Późnym popołudniem siedziałem z mamą przy stole i głośno zastanawiałem się kiedy będzie idealny czas na zamieszkanie z dziewczynką. Przecież nie będę czekał aż do matury, kiedy to Pola skończy rok.

- Alan, matura jest najważniejsza - usłyszałem od kobiety. - Jak ty chcesz uczyć się przy Poli? A jak zaczną się kolki? Wiesz jakie to jest straszne?
- Ja jakoś nie miałem.
- Amanda miała i to powinno wystarczyć.|

- A gdybyście wy teraz wpadli, co? Też podrzucilibyście dziecko do dziadków?

Spojrzała na mnie i gdyby wzrok mógł zabijać to właśnie leżałbym martwy.

- Wychowałam dwójkę dzieci i nie porównuj swojej sytuacji do naszej.

- Bo co? Bo tutaj Marta nie żyje? I twierdzisz, że nie dam sobie rady, tak? Że jestem gorszym rodzicem niż wy?!

- Dobrze wiesz, że nie o to mi chodzi.

Pogrzebałem chwilę w talerzu z jedzeniem z chińskiej knajpki, znajdującej się niedaleko biura moich rodziców i poszedłem na górę. Spojrzałem w stronę kołyski i delikatnie pchnąłem ją, bo Pola zaczęła się budzić. Wsunąłem różowy smoczek w jej usta i pogłaskałem po różowym policzku. Mój wzrok spoczął na torbie stojącej przy łóżku. Były tym pieluchy, butelka i ubranie na przebranie. Pokręciłem głową siadając na krześle przy biurku. Włączając komputer patrzyłem na dziecko, które spokojnie spało. Po zalogowaniu się na Facebooka odczytałem powiadomienia. Aneta zachwycała się “jej słoneczkiem”, którego zdjęcie dodałem kilka godzin wcześniej. Po chwili napisała do mnie. Pytała co u nas nowego, jak sobie radzę i zapewniała, że jak czasem mam dość Poli to może się nią zaopiekować. Podziękowałem dodając, że jeszcze sobie radzę. Pożegnała się ze mną, a ja napisałem kolejny post na bloga. Moje użalanie się i opisywanie dnia codziennego z perspektywy młodego ojca podbijało serca damskiej blogosfery. Dziewczyny zachwycały się, dawały mi rady i trzymały kciuki. Niektóre były miłe, inne trochę żałosne.

Nim się zorientowałem nastał wieczór. Kliknąłem szybkie “Opublikuj” i przytuliłem płaczące niemowlę. Zszedłem z nią na dół gdzie pracowała moja mama. Widząc łzy dziecka, od razu je przytuliła mówiąc czule. Chwilę później kąpałem dziewczynkę i oddawałem ją kobiecie. Posprzątałem i usiadłem na łóżku z butelką. Po dłuższej chwili po cichu zamykałem drzwi i schodziłem na dół.

- Mama Marty - szepnęła rodzicielka, na którą wpadłem na schodach.

Wziąłem od niej komórkę i przywitałem się z kobietą po drugiej stronie. Ta od razu zarzuciła mi, że już jest późno i Pola powinna być w domu. Ze spokojem odparłem, że dzisiaj zostanie u mnie, a jutro ja odwiozę.

- Przywieź ją! Teraz!

- Jutro ją przywiozę, spokojnie. Już ją wykąpałem. Dobrej nocy - rozłączyłem się zanim zdążyła podnieść głos.

- Wcale nie miała spać u nas, prawda? - moja mama była zła za moją decyzję.

- Przecież mogę zabierać ją kiedy chcę - wzruszyłem ramionami.

Umyłem butelkę i usiadłem na skórzanej, jasnej kanapie stojącej w salonie. Oparłem nogi o stół włączając telewizor. Nie minęła nawet sekund, gdy usłyszałem za sobą:

- Nogi.

Posłusznie wykonałem polecenie i zdjąłem je ze stołu. Przeskakiwałem z kanału na kanał bez większego celu. Moje myśli i tak krążyły wokół komentarza na blogu, w którym dziewczyna życzyła mi szybkiego założenia rodzinki i zamieszkania z Polą. Mój wzrok zatrzymał się na jednym z programów, gdzie nadawano film o nastolatce w ciąży.

- Przełącz to - usłyszałem i spojrzałem na kobietę siedzącą przy stole i robiącą coś na laptopie.

- Dlaczego?

- Po prostu przełącz.

Nacisnąłem strzałkę w górę i utkwiłem wzrok w programie, gdzie robią żarty na gwiazdach. Blondynka, znana z polskiego serialu o przygodach prawników, paliła się ze wstydu i obwiniała przyjaciela o zgodę na to wszystko. Dzwonek do drzwi przerwał wszystko. Spojrzałem na mamę, marszcząc brwi.

- Spodziewasz się kogoś? - zapytała.

Pokręciłem głową dodając, że otworzę. Na zewnątrz stało dwóch policjantów z panią Brzozowską. Jeden z nich przedstawił się ukazując odznakę i zapytał czy to ja jestem Alan. Pokiwałem głową pytając czy coś się stało.

- Pola jest tutaj?

- Tak, śpi na górze. O co chodzi?

Moja mama dołączyła do mnie i ponowiła moje pytanie. Aspirant wyjaśnił, że mama Marty złożyła zawiadomienie o porwaniu dziecka.

- Słucham? - zapytałem licząc, że się przesłyszałem albo ktoś zaraz powie, że mnie wkręca niczym gwiazdę z telewizji.

- Proszę do środka - moja mama zachowała kulturę i wpuściła gości  do środka.

Teraz to policjantka zaczęła wyjaśniać sprawę. Sprzeciwiłem się mówiąc, że przecież to ja jestem ojcem i nie mógłbym porwać własnego dziecka.

- Ma pan prawa?

- Tak!

- Proszę pokazać jakiś dokument.

W szufladzie z ważnymi dokumentami szybko odnalazłem akt urodzenia i postanowienie sądu. Czułem się jak kłamca, gdy musiałem wszystko udowadniać. Na szczęście policjanci mi uwierzyli.

- On o nią nie dba! - teraz pani Ania zabrała głos.

- To poważne zarzuty. Mogłabym zobaczyć dziecko?

- Niedawno zasnęła. Czy to konieczne?

- Niestety.

Zaprowadziłem kobietę na górę i pokazałem dziecko. Poprosiła mnie o rozpięcie jej ubranka, a ja zapytałem czy o coś mnie podejrzewają.

- Musimy sprawdzić czy nie jest bita.

- Słucham?! Ona ma niecałe dwa miesiące! Jak ja mógłbym ją uderzyć?! To moje dziecko!

Ponowiła prośbę, a ja zacząłem delikatnie rozpinać metalowe zatrzaski. Po chwili przytuliłem Polę pokazując policjantce, że dziewczynka nie ma siniaków na plecach. Czułem zażenowanie i złość. Nigdy nie dałbym Poli nawet klapsa, a tu takie coś. Kobieta podziękowała i wyszła, a ja na nowo musiałem usypiać niemowlę. Po chwili zszedłem na dół i bez słowa spojrzałem na rodzicielkę, do której zdążył dołączyć mąż.

- Nie oddam jej - powiedziałem przerywając ciszę. - Nawet nie próbujcie mnie przekonywać - poprosiłem widząc jak moja mama otwiera usta z zamiarem wypowiedzenia monologu. Ta jednak przytuliła mnie szepcząc, że dam sobie radę.

Tego wieczoru mieliśmy jeszcze jedną wizytę. Ojciec Marty przyjechał przeprosić mnie za wszystko. Nie umiałem być zły, ale nie mogłem zapomnieć upokorzenia i wzroku policjantki, która patrzyła na mnie jak na wyrodnego ojca. Kiwnąłem głową siedząc naprzeciw mężczyzny w salonie.

- Lepiej jej będzie u ciebie, Alan - powiedział, a ja zdziwiłem się. - Moja żona nie powinna opiekować się nią, a ja mam pracę. Co wy o tym sądzicie? - spojrzał na moich rodziców.

- Alan sobie poradzi.

Uśmiechnąłem się słysząc to. W końcu Pola będzie ze mną, a ja nie będę czuł się jak wróg.

- Jutro o szesnastej dom będzie pusty więc jak chcesz zabrać rzeczy Poli to masz wolną godzinę - położył przede mną pęk kluczy. - Będę mógł widywać wnuczkę, co? - uśmiechnął się.

- Jasne, dziękuję.

Pożegnaliśmy się i zostaliśmy sami. Czułem szczęście, że cała ta dziwna sytuacja wreszcie się skończy.

------

Boże, nawet pierwsza część nie miała tak strasznych statystyk. Jednakże jest więcej komentarzy! Ale 70k nie osiągnęliśmy. No cóż, miejmy nadzieję, że epilog, który pojawi się 23. marca będzie miał więcej reakcji i w ogóle ;)

CZYTASZ = KOMENTUJESZ. KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ! 

NEXT! ----> Rain of desires!

"Dziewczyna ze zdjęcia" też jest zajebista! ^^ ----> Never Ending Stories! <3 

Tutaj możesz zapytać o wszystko ----> Ask me here!